RY COODER & NICK LOWE (US)

Drie grootmeesters aan het werk zien voor de prijs van één. Het is ons niet alle dagen gegeven. Groot was dan ook de teleurstelling toen we hoorden dat accordeonwizzard Flaco Jimenez verstek had gegeven voor de tournee wegens rugklachten (hernia). Aan de inkombalie kon je zelfs (indien je wenste, maar slechts weinigen hapten toe) je ticket laten terugbetalen wegens de afwezigheid van Jimenez. Ry Cooder op (slide)gitaar, z’n zoon Joachim op drums en Nick Lowe op bas serveerden ons een heel knappe show zodat het gemis aan accordeondeuntjes tot het minimum werd herleid.

Het voorprogramma werd verzorgd door Juliette Commagere. Deze Amerikaanse keytar-speelster (keyboardgitaar) verdiende ooit haar sporen bij de Indie-band Hello Stranger. Na omzwervingen bij bands als de Foo Fighters en Kings of Leon staat ze nu op eigen benen. Het klinkt allemaal nogal psychedelisch en bij momenten verveelt het stierlijk. Dat ik er niet alleen zo over denk bewijzen de fronsende wenkbrauwen van m’n buddy Katrien. Neen, dan komen deze madam en haar sister in crime Alex Lilly beter tot hun recht als achtergrondzangeressen bij de hoofdact waarop iedereen zit te wachten. En de heren hebben er duidelijk zin in. Blues, rock en americana van het zuiverste soort. Ry Cooder is een muzikant die niet voor één gat te vangen is. Zijn carrière staat bol van de verrassende wendingen. Zo was hij ooit (1968-1970) gitarist bij de Rolling Stones en bij Captain Beefheart’s Magic Band. Ook speelde hij heel wat filmmuziek bij mekaar. Zijn bekendste werk hierin is de soundtrack van “Paris, Texas” van Wim Wenders. Ik beschouw hem als de pionier van de cross-over. Zo lanceerde hij de carrière van de Malinese bluesgitarist Ali Farka Touré in 1994.

Ook de Buena Vista Social Club uit Cuba zou nooit zo bekend zijn geworden zonder Ry’s hulp. Het was meer dan 15 jaren geleden dat Cooder nog eens in ons landje te bewonderen viel. Het concert in A’werpen was in een mum van tijd uitverkocht zodat deze passage in Brussel als extraatje kon worden beschouwd. Geen hoogstaande gitaarvirtuositeiten, nee, gewoon een knap staaltje vakmanschap en met liefde voor de muziek. Cooder en Lowe kennen elkaar al lang. Ze speelden mee op John Hiatt’s “Bring On The Family” en zaten ooit samen in het super (hobby)groepje Little Village. Het nummer “Fool Who Knows” refereerde dan ook naar deze periode. Verder nog in de set “Crazy ‘bout My Automobile” en het aan de gospel ontleende “Jesus On The Mainline” bekend van z’n samenwerking met soullegendes Bobby King en Terry Evans.

Tussendoor mocht Nick Lowe ook zijn hits aan de man brengen. Zo kregen we een geslaagde versie van zijn “Half A Boy and Half A Man” waarmee de man ooit op nummer 1 stond in België en Nederland. Nick merkte laconiek op dat hij door een zekere Father Abraham and his Smurfen van deze eerste plaats werd gekegeld. Dat waren nog tijden! Nick die ook bekend staat als gewild producer – hij deed productiewerk voor oa. The Pretenders, Elvis Costello en Dave Edmunds – is het type bassist die iedereen wel in z’n band wil. Secuur, zonder franjes maar oh zo adequaat en nuttig. Het werd een hoogstaand concert vol met mooie liedjes en sfeervolle songs. Intiem moment toen Lowe zijn “What’s So Funny ‘Bout Peace, Love and Understanding” ten gehore bracht. Typisch eind jaren ’60, de flower-power periode, maar heden dage toch actueel. En zoals het cliché het wil, duren mooie liedjes nooit lang (genoeg) en waren we, samen met het enthousiaste publiek, een beetje ontdaan toen de lichten in de prestigieuze Salle Henry Le Boeuf aanfloepten. Dankzij de uitstekende zitplaatsen op het uiterste puntje van het balkon – dank u Katrien voor de inspanningen om deze toch wel uitzonderlijke plaatsen te pakken te krijgen – waren we getuige van een heerlijk, meesterlijk optreden van twee topartiesten. Tevreden en voldaan konden hartje Brussel verlaten om ons vol goede moed op een nieuwe werkweek te storten.

Huibbe & Katrien.